Άνδρες και Γυναίκες που θαυμάζω

Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) ήταν Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης. Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία από τους Βρετανούς και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης, χωρίς χρήση βίας, εναντίον των καταπιεστών. Η διδασκαλία του επηρέασε το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και μαζί με τον ασκητικό βίο του συνέτειναν στο να καθιερωθεί σαν ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του 20ου αιώνα.

Απέκτησε την προσωνυμία Μαχάτμα, που φέρεται να του απέδωσε στα 1915 ο Ινδός νομπελίστας ποιητής Ταγκόρ και που στα σανσκριτικά σημαίνει “μεγαλόψυχος”. Δολοφονήθηκε το 1947 από ένα φανατικό ινδουιστή, λίγο μετά την απελευθέρωση της χώρας.

Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη) (Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 1920 – Νέα Υόρκη, 6 Μαρτίου 1994) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός. Καταγόταν από σπουδαία οικογένεια πολιτικών. Μεγάλη ηθοποιός βραβευμένη με διεθνή βραβεία και παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού όλων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (όπως τόνισε και ο Ανδρέας Παπανδρέου "άντεξε" και στους 16 ανασχηματισμούς κυβέρνησης που έκανε), από το 1981-1989 και 1993-1994. Ο παππούς της, Σπυρίδων Μερκούρης, είχε διατελέσει για πολλά χρόνιαδήμαρχος Αθηναίων και ο πατέρας της, Σταμάτης Μερκούρης χρημάτισε βουλευτής. Ο θείος της, Γεώργιος Μερκούρης, ίδρυσε το Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα Ελλάδος λίγο πρίν τον Πόλεμο, και ήταν και Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης επί Κατοχής.

Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού (1943-46) και έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή το 1944. Ως πρωταγωνίστρια καθιερώθηκε το 1949 με το ρόλο της Μπλανς από το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος». Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της ήταν η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα» (1955). Με το ρόλο, όμως, της Ίλια στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» (1960), αλλά και τη θεατρική μεταφορά του έργου στη Νέα Υόρκη, η Μελίνα Μερκούρη απέκτησε πλέον διεθνή φήμη.
Το 1965 παντρεύτηκε τον αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, ο οποίος και τη σκηνοθέτησε στις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962), «Τοπκαπί» (1964) και «A Dream of Passion» (1978).
Η Μελίνα Μερκούρη πάλεψε σκληρά για την ανατροπή της χούντας από το εξωτερικό όπου βρισκόταν. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας γύρισε στην Ελλάδα και πολιτεύτηκε. Εκλέχθηκε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981 και ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Πολιτισμού, αξίωμα που διατήρησε ως το τέλος της πρώτης οκταετίας των κυβερνήσεων Παπανδρέου.
Όραμά της ήταν μέχρι το θάνατό της η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Δημιούργησε τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα για να έρθει το θέατρο στην επαρχία, ενώ δική της έμπνευση ήταν και η δημιουργία του θεσμού της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης».
Το άστρο της Μελίνας έσβησε στις 6 Μαρτίου του 1994.

Η Μαρίκα Μητσοτάκη, το γένος Γιαννούκου, γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1930 . Γόνος γνωστής ευκατάστατης οικογένειας της  Αθήνας  του Μεσοπολέμου ,φοιτά στα καλύτερα σχολεία της εποχής και παρακολουθεί μαθήματα ξένων γλωσσών και χορού .Η ενασχόληση με την κολύμβηση  έμελε να στιγματίσει τη ζωή του τότε νεαρού κοριτσιού. Έρχεται σε επαφή με το μικρόβιο της πολιομυελίτιδας και οι γιατροί δεν της δίνουν καμιά ελπίδα να περπατήσει αφού για την Ελλάδα της εποχής εκείνης αποτελεί μόλις το τρίτο περιστατικό.Η Μαρίκα είναι μόλις εννέα ετών και η καθημερινότητα της είναι αφόρητη με υψηλό πυρετό και τη σπονδυλική της στήλη κατεστραμμένη .Μέχρι τα 17 της χρόνια κάνει δύο ταξίδια στην  Αμερική. Χρειάζονται  δύο  δύσκολα χειρουργεία   και  ακινησία στο γύψο  για πολλούς μήνες  για να  επανέλθει και να ξαναβρεί  τον ενθουσιασμό της για τη ζωή.

Και τότε  ήρθε ο έρωτας:

Από περιέργεια επισκέπτεται με μια φίλη της τη Βουλή και ο κρητικός  ανερχόμενος βουλευτής Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχει αμέσως   την προσοχή της ,όπως έχει παραδεχθεί και η ίδια «Ο Κώστας τότε ήταν σχεδόν τριάντα ετών – και η αλήθεια είναι ότι, από την πρώτη στιγμή, τον έβαλα στο μάτι!». Θα περάσουν, όμως, δύο χρόνια μέχρι να συναντηθούν σε έναν χορό που διοργάνωνε ο Ερυθρός σταυρός και η Μαρίκα είχε αναλάβει να περιποιείται τους καλεσμένους μεταξύ των οποίων και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Χαρακτηριστικό είναι το πώς θυμάται η ίδια εκείνο τον πρώτο τους διάλογο. «Πλησιάζει λοιπόν εκείνος, ψηλός, ωραίος και μου λέει: ‘‘Θέλω, παρακαλώ, ουίσκι με πάγο’’ .‘‘Ένα ποτήρι;’’ ρωτάω εγώ. ‘‘Όχι’’, απαντά εκείνος, ‘‘δύο ποτήρια! Ένα για μένα κι ένα για σας’’...»

Ακολουθούν πολλές ανθοδέσμες στην οικία Γιαννούκου επί της οδού Βουκουρεστίου και στο ταξίδι που την στέλνει η μητέρα της για να περάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων με τους θείους της με απώτερο στόχο να την απομακρύνει από τον άγνωστο θαυμαστή της ,η Μαρίκα αρραβωνιάζεται τον Κώστα.Παντρεύονται το 1953 και αποκτούν τέσσερα παιδιά :τη Ντόρα, την Αλεξάνδρα, την Αικατερίνη και τον Κυριάκο.

Όταν τη ρωτούν τη συνταγή για έναν επιτυχημένο γάμο ,απαντά «Να συνειδητοποιήσετε ότι χωρίς συμβιβασμούς δεν γίνεται. Καμιά φορά μεγάλους. Να τους κάνετε και να μην το συζητάτε μετά» για να προσθέσει χαμογελώντας «Κάθε φαγητό έχει και τα μπαχαρικά του που του δίνουν γεύση. Έτσι και η συζυγική συμβίωση χρειάζεται στοργή και τρυφερότητα. Να …αγκαλιάζονται τα ζευγάρια το βράδυ». Το πάζλ της οικογενειακής της ευτυχίας  συμπληρώσαν μέσα στα  πενήντα οκτώ χρόνια έγγαμου βίου 13 εγγόνια και 5 δισέγγονα.

Γνωστή για το μαγειρικό της ταλέντο:

Το ταλέντο της Μαρίκας στην κουζίνα είχε υμνηθεί με τα ντολμαδάκια να αποτελούν τη μεγαλύτερη  σπεσιαλιτέ της . Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη βιβλίο με τις συνταγές της υπό τον τίτλο «Συνταγές με… ιστορία».

Η ίδια λέει ότι αποφάσισε να προχωρήσει στη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου παρά τη δυσκολία της να πει με ακρίβεια τις ποσότητες  αφού την έπεισαν οι οικείοι της ότι θα ήταν κρίμα να χαθούν οι συνταγές της και παραδέχεται ότι αιτία για να ασχοληθεί με τη μαγειρική ήταν τα άνοστα φαγητά της πεθεράς της.

Tα μυθικά ντολμαδάκια:

Δεν υπάρχει τίποτα το αξιοσημείωτο σε μια συνταγή για ντολμαδάκια εκτός αν την ακολουθεί για χρόνια αστικός μύθος που τα θέλει να σερβίρονται  το ’89 στο σπίτι  της οικογένειας Μητσοτάκη στη Γλυφάδα με καλεσμένους το Χαρίλαο Φλωράκη και το Λεωνίδα Κύρκο που μετά… ενέδωσαν στην πρόσκληση για την κυβέρνηση Τζαννετάκη.Δεν επιβεβαιώνεται ποτέ αν  και μετά από χρόνια όταν  ο Χαρίλαος Φλωράκης συναντά τον κ.Μητσοτάκη  του λέει με την χιουμοριστική διάθεση που τον διέκρινε: «Τι θα γίνει; Δεν θα μας καλέσεις επιτέλους να φάμε εκείνα τα περίφημα ντολμαδάκια της γυναίκας σου;».

Η Μαρίκα εκτός κουζίνας:

Εκτός από το να  αποτελεί παράδειγμα καλής οικοδέσποινας και συζύγου, απασχόλησε πολλές φορές την κοινή γνώμη με δημοσιεύματα στον Τύπο και με συζητήσεις πολιτικής αντιπαράθεσης καθώς θεωρούνταν ότι η επιρροή που ασκούσε στο σύζυγό της επεκτεινόταν πολύ πέραν της οικογένειας τους σε θέματα πολιτικής  ,όπως η επιλογή ή απομάκρυνση υπουργών.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι  το δημοσίευμα της Αυριανής με τίτλο « Η ΜΑΡΙΚΑ ΚΥΒΕΡΝΑ» σύμφωνα με το οποίο η παραίτηση του τότε Υπουργού Βιομηχανίας Σταύρου Δήμα  το 1991 ήταν αποτέλεσμα «θερμού επεισοδίου» με τη Μαρίκα  ,η οποία σε επίσημη επίσκεψη που πραγματοποιούσε στη Μόσχα  με το σύζυγό της και τότε πρωθυπουργό Κ.Μητσοτάκη, συνοδεία αρκετών Υπουργών για εμπορικές και άλλες συμφωνίες, επέπληξε με δριμύτητα υπουργούς γιατί δεν είχαν προετοιμάσει σωστά μία συμφωνία μπροστά σε εμβρόντητους έλληνες και ρώσους επισήμους.

«Η Μαρίκα θα είναι πάντα Μαρίκα !»

Η φράση αυτή που η ίδια είχε χρησιμοποιήσει για να περιγράψει τον εαυτό της, μάλλον είναι τελικά και η πιο ενδεικτική για τη  Μαρίκα Μητσοτάκη.

Ανεξάρτητα από το πώς θα επιλέξει ο καθένας να  την κρατά στο μυαλό του  –είτε την έζησε από κοντά σαν συγγενής ή φίλος είτε από απόσταση σαν ένας μέσος πολίτης αυτής της χώρας- ένα είναι σίγουρο: αποκλείεται να μην θαυμάσει  το πώς η γυναίκα αυτή , παρά τα πολύ σοβαρά και χρόνια  προβλήματα υγείας της , με τη  στάση ζωής της  έδειξε και σε άλλους συνανθρώπους  μας  που ταλαιπωρούνται  από αντίστοιχες ασθένειες ότι η ζωή θέλει θάρρος και ότι πρέπει να απολαμβάνει κανείς στο έπακρο όλους τους ρόλους που του δίνονται. Τουλάχιστον αυτό έπραξε η ίδια όντας αγαπημένη σύζυγος, μητέρα και γιαγιά…